Sudah empat bulan di Indonesia

Lieve allemaal,


Eindelijk weer een bericht uit Sumatra! De afgelopen maand is er weer een heleboel gebeurd. Mijn ouders zijn langsgekomen, ik heb mijn verjaardag gevierd en ik loop alweer 3 weken stage in een ander weeshuis!

Op 28 oktober kwamen mijn ouders in Medan aan. Ik was heel erg blij om hen weer te zien! Diezelfde dag begon ons reisprogramma al met het bezoeken van een paar toeristische hotspots in Medan. Ook kreeg ik diezelfde dag heel goed nieuws: ik was aangenomen bij mijn huidige stageorganisatie!

De vakantie van mijn ouders begon een beetje chaotisch. Ik moest ineens een heleboel regelen voor en met mijn nieuwe stageorganisatie. Samen met mijn ouders (die nog geen tijd gehad hadden om bij te komen van de lange reis naar Indonesië) moest ik naar het immigratiekantoor en ben ik langs mijn nieuwe stageadres gegaan om de laatste zaken door te spreken. Ook mijn ouders waren ontzettend enthousiast over deze nieuwe organisatie.


Ook hebben mijn ouders en ik nog een paar nachten in Sitinoraiti gelogeerd. De kinderen waren ontzettend blij om mij weer te zien en om mijn ouders te ontmoeten. Ook Angel was ontzettend blij dat ik weer terug was. We konden eindelijk voor de laatste keer naar de tandarts. De plaatsing van de nieuwe voortand was helemaal goed verlopen. Angel straalde weer, met open mond!

Na drie dagen in Sitinoraiti hebben mijn ouders en ik afscheid genomen van de kinderen en zijn wij met Dedy naar en door West- Sumatra gereisd. We hebben in die week ontzettend veel gezien en gedaan. Ook de dagen op Java vlogen voorbij. Vanaf Yogyakarta vlogen mijn ouders naar Borneo. Diezelfde ochtend vloog ik van Yogyakarta terug naar Medan.

In de jungle van Tangkahan heb ik mijn verjaardag gevierd. Mijn ouders waren toen weer terug uit Borneo. Dat was ontzettend leuk! We hebben bij de waterval uitgebreid gepicknickt en toen ik na een middag studeren uit mijn kamer kwam, was alles ontzettend mooi versierd met bloemen. Ook lag er een hart van bloemblaadjes op tafel, met daarin mijn naam van kleine witte bloemen. Dedy had vijf uur gereden om een knalroze taart en een kroon voor mij te kopen. Hij had namelijk op de tv gezien dat dat in Europa gebruikelijk is. Ook kreeg ik een heleboel andere cadeaus, die mijn ouders voordat zij naar Indonesië kwamen hadden meegekregen. Iedereen ontzettend bedankt daarvoor! Het was een verjaardag om nooit te vergeten.

De dag na mijn verjaardag werd ik door mijn ouders afgezet op mijn nieuwe stageadres. Dat was best lastig, want mijn ouders vlogen diezelfde avond weer terug naar Nederland. Gelukkig werd ik heel erg lief ontvangen!

De zaterdag nadat ik in het weeshuis aankwam, bleek de ‘verjaardagszaterdag’ te zijn. Één keer in de maand worden op een zaterdag de verjaardagen van de kinderen gevierd die de afgelopen maand jarig zijn geweest. Op het laatste moment kreeg ik pas te horen dat ook mijn verjaardag gevierd zou worden, terwijl ik op mijn verjaardag niet in het weeshuis was. Dat vond ik heel erg lief! De party was een groot succes. Alle kinderen hadden een lied of dans voorbereid, die in de avond opgevoerd zou worden. Ook kregen de jarigen een cadeautje: een tandenborstel, een pen en een stuk zeep. Ook dit verjaardagsfeest zal ik niet snel vergeten!


Op dit moment loop ik stage in een groot weeshuis, dat gerund wordt door een groep nonnen die in kloosterverband leven en werken. De eerste week vond ik het heel lastig om mij aan te passen aan dit kloosterleven. Het werd mij al snel duidelijk dat ik niet in een klooster thuishoor. Één van de eerste dagen vertelde één van de zusters mij dat ik te strakke kleding droeg. Dat was wel een probleem, want ik had niet zoveel anders. Ook is was het niet mogelijk om kleding te kopen, want alles dat hier in de winkels hangt is voor mij veel te klein. Gelukkig had ik nog een paar grote pyjamashirts en losse broeken. Mijn normale kleding gebruik ik nu dus maar als pyjama...

Nu ben ik meer gewend aan dit nieuwe plekje. De verschillen met Sitinoraiti zijn ontzettend groot. Ik had vooral de eerste week tijd nodig om de knop om te zetten. Het leven hier is veel primitiever dan in Sitinoraiti. Voordat er gekookt kan worden, moet er bijvoorbeeld hout gesprokkeld worden. Tijdens het koken worden er levende vissen in de pan gegooid, die tijdens het eten (inclusief graat, hoofd en staart) opgegeten worden. Drie keer per dag eten we een stukje vis met witte rijst, want dat is niet zo duur. Er is lang niet altijd stromend water of elektriciteit. Een internetverbinding kennen ze hier ook niet. Af en toe is dat best lastig.


Vooral de grote verschillen tussen armoede en rijkdom vind ik enorm lastig. Een tijdje terug vroegen de kinderen mij welke shampoo ik gebruik, omdat ik zulk mooi haar heb. Toen ik later aan hen vroeg welke shampoo zij gebruiken, kreeg ik te horen dat zij hun haar met een stukje zeep wassen. Het weeshuis heeft niet veel geld te besteden. Alleen producten die echt noodzakelijk zijn worden aangeschaft. Het weeshuis is dan ook hard opzoek naar mensen die een (kleine) bijdrage kunnen doneren.

Ook het dagritme hier is anders dan het dagritme in Sitinoraiti. De zusters beginnen ‘s morgens voor vijven al met het ochtendgebed. Rond kwart voor zes word ik bij de kerkdienst verwacht. Rond zeven uur is de dienst afgelopen. Daarna is het, na heel snel omgekleed te hebben, tijd om te ontbijten. Doordeweeks eet ik met de kinderen in het weeshuis. In het weekend eet ik met de zusters, want ook zij vinden het ontzettend leuk dat ik er ben! Na het ontbijt wordt er gekookt, gewassen (dit doen we trouwens met de hand), geveegd en schoongemaakt. De kinderen zitten dan al op school. Deze klussen worden tot één uur gedaan. Om één uur vullen de kinderen de borden met eten. Tijdens het eten wordt er onderhandeld: de kinderen die meer eten op hun bord willen zoeken kinderen die minder eten willen, en wisselen het eten uit. Er wordt dus vooral van elkaars bord gegeten. Er is geen pan waaruit het eten opgeschept wordt. Na de lunch help ik met het opruimen en afwassen en heb ik vrije tijd. Die vrije tijd heb ik ook wel echt nodig. De eerste week gebruikte ik deze uurtjes om te studeren, maar vaak was ik dan al zo moe dat het studeren niet echt lukte. Met de zuster heb ik daarom afgesproken dat ik in de ochtenden studeer, zodat ik in de middag in mijn vrije uren mijn eigen ding kan doen, zoals een (hand)wasje doen, activiteiten voorbereiden en uitrusten.


In de middag en avond ben ik met de kinderen in de weer. Ik help met het maken van huiswerk, doe pogingen om hoofdluis uit te roeien (shampoo of andere middelen tegen hoofdluis kennen ze niet), organiseer ik activiteiten, help ik de kinderen met de huishoudelijke taken en kook ik het avondeten met de kinderen. Voor het avondeten vindt het middaggebed plaats. Er wordt dan veel Bijbelgelezen. Ook worden er dan een paar liederen gezongen. Na het avondeten wordt er weer geleerd. Meestal help ik de kleintjes, omdat ik dan de (Indonesische) opdrachten beter begrijp. De oudere kinderen help ik vooral met Engels.

Rond half tien is er tijd om voor het slapengaan nog iets ontspannends te doen. Vooral het loomen is een groot succes! Samen met Hanna, een Duitse vrijwilligster, heb ik een adventskalender gemaakt. Iedere dag mogen de kinderen na het avondeten een cadeau van de lange slinger pakken en deze openmaken. Iedere dag zit er een klein cadeautje in, met een zakje loomelastiekjes. Na het leren wordt er dus volop geloomd!

De kinderen hebben hier eigenlijk vooral op zaterdagmiddag en zondag (uiteraard na de kerkdienst) vrije tijd. Doordeweeks organiseer ik kleine activiteiten, die niet zo lang duren. Vooral het koekhappen is een groot succes. Dit weekend wil ik met de kinderen kerstversieringen knutselen om vervolgens het weeshuis te versieren voor de kerst.

De kerst wordt gewoon in het weeshuis gevierd, maar op 27 december is het vakantie. De kinderen gaan dan voor een weekje naar familieleden, omdat de zusters het belangrijk vinden dat de contacten die de kinderen nog hebben, goed onderhouden worden. De kinderen worden dan naar hun vakantieadres gebracht en daar een week later weer opgehaald.


Ook ik heb dan een weekje vrij. Die week zal ik vooral studeren, maar ik hoop dat ik ook nog even tijd heb om van de zon te genieten voordat ik weer naar het koude Nederland kom.

De afgelopen weken ben ik naar een heleboel feesten geweest. Volgens de zusters worden de kinderen heel vaak rond de kerst op een feest verwacht, want dan willen mensen een goed doel steunen en zullen zij aan het eind van het feest een donatie doen. De zusters vinden het erg belangrijk dat ik ook meega, want op de feesten begint iedereen tegen mij te praten, vooral over mijn lengte. Tijdens het feest ben ik dus druk aan het socializen met mensen die mogelijk een donatie willen doen. Daar horen uiteraard ook een heleboel fotoshoots met diezelfde mensen (en soms een paar van de kinderen) bij. Ik probeer dan zoveel mogelijk over het weeshuis te praten, zodat de mensen op het feest extra gemotiveerd raken om te doneren. Vorige week moest ik op een feest met een grote groep zusters mijn favoriete dans opvoeren: de batakdans. Dat verliep niet helemaal zoals gepland. Voordat de dans begon, kreeg ik ineens een microfoon in mijn hand geduwd, met de vraag of ik even wat wilde vertellen. Ik had geen idee wat de reden van het feest was, dus ik vertelde maar dat ik een enorme fan van de batakdans ben en dat het dus een enorme eer was om deze op te mogen voeren. Vorig jaar zijn wij tijdens de vakantie in Indonesië naar de batakdansvoorstelling geweest. Dat was niet echt een heel groot succes. Het afgelopen jaar hebben we daar nog heel vaak om gelachen en ik vond het eigenlijk dus ook verschrikkelijk om deze dans dit jaar zelf op te moeten voeren. Tijdens de dans viel de stroom, en dus ook de muziek, uit. Hierdoor werd de dans een enorme chaos.

Ook is er een feest in het weeshuis geweest. Dit feest begon, net als de andere feesten, met een kerkdienst. Na de kerkdienst werd er in de kapel gegeten. De kerkbanken werden als tafel gebruikt en omdat het een speciale dag was, kreeg iedereen naast de rijst met vis ook een stukje kip. Na het eten werd er in de kapel gedanst en werden er uiteraard ook weer een heleboel foto’s gemaakt. Ook de kinderen vinden het heel leuk om met mij op de foto te gaan en sleuren mij naar ieder fotomoment.

Ik vind het heel leuk om hier te zijn, want ik leer ontzettend veel van de verschillen tussen de twee weeshuizen. De komende weken hoop ik hier nog veel te kunnen doen en te kunnen leren. De tijd vliegt enorm hard hier. Ik kan het bijna niet geloven dat ik alweer vier maanden in Indonesië ben!

In ieder geval tot een volgende keer!

Groetjes,

Elianne