Sudah tiga bulan di Indonesia!

Lieve allemaal,

Na een bericht uit De Combinatie (de plaatselijke krant in Ridderkerk) ook weer een berichtje vanuit Indonesië! Het Snuffelpand in Ridderkerk heeft een cheque van 1500 euro uitgereikt voor weeshuis Sitinotaiti. Heel erg bedankt hiervoor! Het artikel hierover uit De Combinatie staat tussen de foto’s onder dit verslag.

Op dit moment zit ik in de trein vanuit Bandung naar Yogyakarta, een treinreis van ongeveer 7 uur. Al bijna 6.5 uur lang staat de televisie, net als in alle openbare ruimten hier, ontzettend hard en zit of ligt iedereen met open mond te kijken.

De afgelopen weken heb ik een heleboel berichtjes gekregen over de problemen met mijn visum en over mijn zoektocht naar een nieuwe stageplaats. Super lief dat iedereen zo betrokken is! Gelukkig is alles goed gekomen. Mijn paspoort ligt nu voor de volgende visum verlenging op het immigratiekantoor op Sumatra. Ook heb ik een geweldige nieuwe stageorganisatie gevonden, waar ik eind november kan beginnen.
Later horen jullie hier meer over!

Twee weken geleden heb ik, nadat ik eindelijk met een visum uit Medan weg kon, afscheid genomen bij Sitinoraiti. Vooral voor de kinderen was dit heel lastig. Een paar dagen voordat ik wegging had ik een voetbalwedstrijd georganiseerd. De kinderen van Sitinoraiti in Nederlandse oranje voetbalshirts van de Hema, gesponsord door mijn ouders. De dagen daarna gingen de shirts niet meer uit…

Op dit moment heb ik eventjes geen vaste stageorganisatie en doe ik allemaal losse activiteiten, met en voor kinderen. Ook bij deze kinderen zijn de loomelastiekjes een groot succes. Iedereen enorm bedankt voor jullie bijdragen!
Naast het loomen draai ik ook mee met het dagelijks leven van de kinderen hier. Bij een waterval in de Harau Vallei kwamen moslimmeiden zich wassen. Dit was een heel ritueel, met alle kleding aan. Ook de hoofddoeken werden niet afgedaan. Het haar onder de hoofddoek werd wel gewassen, met shampoo die in het ‘winkeltje’ tegenover de waterval gekocht werd, samen met de krupuk en saté. Ook ik hield tijdens het zwemmen mijn kleren aan, om geen aanstoot te geven. Die avond heb ik in een hutje in de vallei geslapen. Een heel klein en primitief hutje dat aan de sawa lag. Ontzettend leuk!

Vorige week heb ik een, uiteraard Indonesische, kookles gehad. De meeste vrouwen hebben hier overdag niet zoveel te doen en gebruiken deze tijd om te koken. Het koken is een hele klus, want de kippen worden levend gekocht en de bumbu’s worden zelf gemaakt. Gelukkig was de kip voor mij al geplukt. De kop, met snavel en ogen, en de poten, inclusief nagels, werden wel gewoon gebruikt en later opgegeten. Nog steeds ben ik af en toe verbaasd van het eten dat hier verkocht wordt, zoals konijnensaté en gebraden hond. Naast mij ligt een zak Lays zeewierchips.

Er zijn veel verschillen terug te zien tussen het leven op Sumatra en het leven op Java. Op Sumatra komen veel minder toeristen. Daardoor is het voor de lokale bevolking hier heel normaal dat ik Indonesisch spreek. Java is een stuk toeristischer. De mensen op Java zijn veel verbaasder over mijn Indonesisch taalgebruik. Af en toe hoor ik de mensen hier op Java in het Bahasa over mij praten. Als ik hier dan in het Bahasa op reageer, schrikken zij zich rot. Ook bij het afpingelen op de toeristische marktjes is het spreken van Bahasa erg handig!

Hier op Java is er door het koloniale verleden minder armoede dan op Sumatra. De grote huizen die door de Nederlanders zijn neergezet, zijn een groot contrast met de armoede die ik op Sumatra gewend ben. De eerste paar dagen op Java moest ik echt weer eventjes inburgeren. Nu ben ik wel ontzettend blij met een (warme!) douche en yoghurt bij het ontbijt!

Op dit moment rijdt de trein Yogyakarta binnen! Tot een volgende keer!

Groetjes,

Elianne