Hampir dua bulan di Sumatera!

Lieve allemaal,

Ik ben nu al bijna 2 maanden op Sumatra! De afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen. Er is weer een heleboel gebeurd!

Vorige week zijn Matties, Laura en ik met Angel, één van de meiden hier, naar de tandarts gegaan. Het viel ons de eerste dag al op dat Angel één van haar voortanden mist. Hierdoor leek Angel heel onzeker. Heel sneu dus! Samen met Matties en Laura, de twee vrijwilligers, wilde ik met (een deel van) de donaties een nieuwe tand betalen.
Op maandagmiddag zou er bij de tandarts een inschatting gemaakt worden over de verschillende mogelijkheden om de nieuwe tand te plaatsen. Angel was ontzettend bang, ze had geen idee wat zij kon verwachten. Onderweg naar de tandarts heeft zij mijn arm fijngeknepen en heb ik haar een verteld dat er nog niet zoveel zou gaan gebeuren. Toen we bij de tandarts aankwamen, een soort schuurtje waar ook scooters geparkeerd stonden, bleek er die middag geen stroom te zijn. Dat is hier heel normaal. Die middag hebben de kinderen, Matties, Laura en ik wat buiten gespeeld en foto’s gemaakt, om de spanning van de tandarts even te vergeten. Die avond gingen we weer terug naar de tandarts. Het was lastig om Angel weer mee te krijgen, ze was nog steeds ontzettend bang. Ze smeekte mij of we dinsdag terug konden gaan. Het duurde even, maar uiteindelijk hebben we Angel die avond toch nog in de tandartsstoel gekregen. Ze zat enorm te shaken. Na ongeveer 20 minuten in de tandartsstoel gezeten te hebben, is het mij gelukt om Angel gerust te stellen. De wortel van haar missende voortand zat nog in haar tandvlees en moest, diezelfde avond, met een verdoving verwijderd worden. Omdat Angel zo bang was en het eventjes duurde voordat zij zich overgaf aan de behandeling, werd er tussendoor in diezelfde ruimte door dezelfde tandarts iemand anders geholpen. Na de behandeling heeft Laura met Angel een kleinigheidje voor haar gehaald, om van het rare tandartsbezoek toch een succeservaring te maken. Nu is er inmiddels ook een mal gemaakt. Volgende week maandag wordt de nieuwe tand gezet, ik ben benieuwd..!

De dagen hier vliegen voorbij. Als de kinderen op school zitten, ben ik meestal aan het studeren of ga ik met Matties en Laura boodschappen doen in Pangururan. Je kunt heel goed zien dat Pangururan geen toeristische hotspot is. Er heerst hier veel armoede. De wegen zijn heel slecht, er hangt veel stof in de lucht en in de ‘winkels’ zijn alleen basale artikelen te koop, zoals eten en drinken, beltegoed, kleding, shampoo en medicijnen. Voor de minder basale dingen moet je een paar uurtjes rijden. Iedere woensdag is het hier marktdag. Het is dan heel druk in het centrum van Pangururan. Op de markt staan veel dezelfde kraampjes. Ook zijn slapende verk(o)op(st)ers hier heel normaal.

Vorige week ben ik voor het eerst met de bus weggeweest. Dat was een hele ervaring. De bus was een auto, die kleiner is dan de Volkswagen Sharan thuis. De buschauffeur, een hele aardige man, reed dramatisch. De chauffeur racete over de slechte wegen en ging niet aan de kant voor tegenliggers. Als er een tegenligger aankwam gaf hij meer gas en toeterde hij een aantal keer. Ook trapte hij onderweg vaak hard op de rem, waardoor ik en de andere passagiers door de bus vlogen. Er stak dan een buffel, geit, hond of varken over. In het begin zat ik met twee andere mensen in de bus, waarmee ik wat gekletst heb. De buschauffeur vroeg mij aan het begin van de rit of ik een vriend heb, want als dat niet zo was wilde hij wel met mij trouwen. De afgelopen weken heb ik al een heleboel huwelijksaanzoeken gehad.
Onderweg naar Pangururan werden er ook andere mensen opgepikt. Er is hier niet iets van een bushalte. De mensen staan op of aan de kant van de weg en worden dan door de bus opgepikt. De chauffeur reed deze mensen eerst hard voorbij en reed daarna weer hard achteruit om de mensen alsnog in te laten stappen. Eenmaal in de bus vertel je de buschauffeur waar je heen moet. De route staat aan het begin van de rit dus nog niet helemaal vast. Op een gegeven moment zaten we met 12 mensen in de kleine bus. Mensen zaten bij elkaar op schoot en hingen uit het raam. De radio stond heel hard aan en de buschauffeur en passagiers zongen vrolijk mee. Onderweg moesten we ook nog even tanken. De buschauffeur heeft mij na een rit van iets langer dan een uur bij het weeshuis afgezet, voor omgerekend wel 70 eurocent!

Het weeshuis staat op het eiland Samosir en ligt aan het grote Tobameer. Ik vind het heerlijk om hier aan het water te zitten, maar doe dit eigenlijk niet zo vaak. Veel mensen uit de omgeving komen hier naartoe om zichzelf of de kinderen te wassen of om in het meer de (af)was te doen. Ik voel me dan een beetje ongemakkelijk als ik zit te relaxen. Het weeshuis is één van de weinige plaatsen in de omgeving dat stromend water en een wasmachine heeft.

De vrijwilligers van Sitinoraiti hebben een eigen badkamer. In de badkamer hebben we een ‘normale’ (koude) douche, maar daar komt bijna geen water uit. Ook hebben we een westers toilet met doortrek (de andere toiletten in huis worden met een bakje water doorgespoeld) en een mandi, een grote bak water met een soort plastic steelpannetje erin. Met het steelpannetje splash je het ijskoude water uit de mandibak over jezelf heen. Na het douchen ben je dus klaarwakker. Er is niet iets van een douchebak waar je in moet staan. Na het douchen staat de badkamer dus vol met water. Mijn lange Nederlandse doucherituelen bewaar ik voor thuis.

De maand oktober is ingegaan en de moesson is begonnen. Het regent niet heel de dag door, maar doordat het af en toe flink plenst is het kouder dan dat het de afgelopen weken was.

Vorige week was ik een paar dagen een beetje ziekig. Ik was heel erg moe, dus ik ging even slapen. Na een uurtje werd ik weer wakker met koorts. De kinderen waren extra lief en wilden een dokter bellen. Een dagje niet zo lekker zijn heeft hier een hele andere betekenis dan in Nederland. In Nederland ga je rustig even uitzieken. Hier betekent ziek zijn niet kunnen werken. Als je niet kan werken heb je geen geld en dus problemen. Ziekte bij van één van de familieleden kan dus betekenen dat de hele familie onder een financiële druk komt te staan. Mensen geloven hier dat de mens uit een stoffelijk en een niet- stoffelijk aspect bestaat. Deze aspecten zouden allebei uit een goede kracht bestaan. Als deze twee krachten niet in evenwicht staan, kan je ziek worden. Om het evenwicht te herstellen kan er een massage gegeven worden. De meiden wilden mij masseren en ook Ganda wilde iemand bellen die mij professionele massage kon geven. Ik zat hier niet echt op te wachten en besloot om weer verder te slapen. Nu ben ik, ook zonder massage, weer helemaal in balans en gaat alles dus weer helemaal goed!

Over een halfuurtje komen de kinderen terug uit school en is het lunchtijd. De hele dag door staan hier in de keuken twee rijstkokers te pruttelen, één voor de kinderen en één voor ons. Iedere dag eten we twee keer rijst met groente en babi of ayam. De kinderen eten meestal vis. Als ontbijt eten Matties, Laura en ik witbrood met hagelslag (!). Sinds kort hebben we een tosti-ijzer, waarmee we ’s morgens chocoladetosti’s maken. Het brood vult niet heel erg, maar ik ben er wel heel erg blij mee! De kinderen eten ‘s morgens rijst met noedels. Meestal eten wij op zondagochtend ook noedels, omdat je voor kerktijd echt moet zorgen dat je genoeg hebt gegeten, anders sta je na het drie uur dansen, zingen en klappen in de warmte echt te trillen op je benen.

Over een paar weken komen papa en mama deze kant op. Ik heb daar ontzettend veel zin in en ik kan niet wachten om hen hier alles te laten zien! Gelukkig heb ik nog geen last gehad van heimwee. Het is voor mij heel fijn dat Matties en Laura hier ook zijn. Met hen kan ik in het Nederlands alles bespreken. Over een paar weken gaan zij verder met hun reis door Azië. Ik ga ze vast heel erg missen!

Namens iedereen hier wil ik jullie bedanken voor jullie bijdragen aan Sitinoraiti! Onderaan dit verslag heb ik een paar foto’s toegevoegd, onder andere van Angel bij de tandarts!

Sampai jumpa lagi!
Salam,
Elianne