Terug in Nederland!
Door: Elianne
Blijf op de hoogte en volg Elianne
04 Februari 2015 | Nederland, Rotterdam
Lieve allemaal,
Hier is hij dan… Mijn allerlaatste blog over mijn stage op Sumatra!
Na ruim 21 uur vliegen werd ik op 24 januari door mijn familie (met spandoek en frikandel speciaal!) opgehaald van Schiphol.
De laatste weken in het weeshuis zijn heel snel voorbij gegaan. De weken na de vakantie gingen van start: de kinderen hadden weer veel huiswerk, de kerstversieringen werden opgeruimd, de huishoudelijke taken werden weer volgens vaste schema’s gedaan en de zusters hadden een hoop verplichtingen.
Op 14 januari was de stemming in het weeshuis anders dan normaal. Het was mijn allerlaatste dag. Daardoor waren de kinderen sacherijnig, verdrietig en zochten zij veel positieve en negatieve aandacht. Van meerdere (groepjes) kinderen kreeg ik die middag te horen dat er ‘s avond een afscheids-suprise-party zou zijn. Dat mocht ik natuurlijk niet weten, maar toch wilden de kinderen vertellen dat het een heel erg leuk feest zou gaan worden.
Die avond begon het feest met een feestelijke, uitgebreide maaltijd. Normaal aten we rijst met een stukje vis, maar die avond hadden we ook kip, noedels, krupuk en groente! De tafels werden in een U- vorm opgesteld en ook aten er meer zusters mee dan normaal.
Na het eten werd de ‘studiekamer’ omgetoverd tot feestzaal. Iedereen had voorafgaand aan het feest voor mij een lied, gebed dans of toespraak ingestudeerd. Die avond werd dit allemaal opgevoerd. Daarna hebben we gedanst, veel foto’s gemaakt en kregen de kinderen en ik afscheidscadeautjes. Sommige kinderen hadden cadeautjes voor mij geknutseld en anderen hadden cadeautjes gekocht. Zo ontzettend lief!
De volgende ochtend heb ik de kinderen uitgezwaaid voordat zij naar school gingen. Ook toen kreeg ik nog cadeaus die varieerden van zelfgemaakte kaarten tot kettingen, schriften en een pen. De zusters zaten al in de kerkdienst, die ik deze laatste keer maar oversloeg.
Toen de kinderen allemaal onderweg naar school waren en de kerkdienst afgelopen was, heb ik afscheid van de zusters genomen en werd ik met de auto opgehaald om voor mijn visum naar Medan te gaan. Daarna heb ik nog kleine week vakantie gevierd aan het Toba Meer. De allerlaatste dagen heb ik in Medan doorgebracht, in het hotel waar ik ruim twee weken zat toen ik visumproblemen had. Ook de eigenaren van dit hotel, twee ontzettend lieve mensen, vonden het lastig om afscheid van mij te nemen.
De laatste dagen in Medan heb ik souvenirs gekocht en heb ik hard aan mijn stageportfolio gewerkt. Het ware hele rare dagen. Op 23 januari, de dag van mijn vlucht, was ik bijna vergeten om mij online in te checken. Ik wilde echt nog niet weg. Op het allerlaatste moment heb ik mijn spullen pas ingepakt. Daar was ik nog mee bezig toen ik door Dedy en zijn broer Ewin werd opgehaald om naar het vliegveld te gaan.
Op het vliegveld in Medan bleek tijdens het inchecken mijn bagage iets zwaarder te zijn dan gepland, ruim 15 kilo. Gelukkig waren we op tijd en kon ik de zware spullen uit mijn koffer in mijn handbagage doen. Ook hadden Dedy en Ewin het geluk dat zij mijn shampoos, haarlak, mouse, haardmaskers en scheergel konden overnemen! Bij het inchecken werd hier door een medewerker van het vliegveld ontzettend moeilijk over gedaan, maar uiteindelijk hoefde ik niet extra te betalen. Op het vliegveld ontmoette ik Lara, die eerder die dag afscheid had genomen van Australië. Na even bijgepraat te hebben, namen Lara en ik afscheid van Dedy en Ewin en vertrokken we richting Jakarta.
Doordat onze eerste vlucht vertraging had, moesten we op Jakarta opschieten om onze volgende vlucht niet te missen. Gelukkig waren we op tijd. Lara en ik zaten achter een mevrouw met een huilend kind. Het vliegtuig bleek niet helemaal vol te zitten, waardoor ik van plek kon veranderen en dus een stoel bij de nooduitgang kreeg. Ook lagen er veel mensen languit over drie stoelen. De vlucht was dus super!
Nu ben ik alweer anderhalve week thuis. Het schakelen vind ik best lastig. De zon, de lieve mensen, de armoede, het lekkere eten, de gastvrijheid en natuurlijk het zorgen voor de kinderen in het weeshuis mis ik ontzettend. Ook is het wennen: het is hier koud en nat, het autorijden gebeurt zonder een heleboel getoeter, de ‘Nederlandse’ luxe is confronterend en mensen in Nederland komen overal op tijd. Ook word ik nog steeds elke nacht wakker, als het in Indonesië tijd is om op te staan.
De grote verschillen tussen het arme Indonesië en het rijke Nederland begin ik eigenlijk nu pas een plekje te geven. Het is echt bizar hoe de mensen in Indonesië met zo weinig zo gelukkig kunnen leven. Onder dit verslag heb ik een aantal foto’s van het dagelijks leven in het weeshuis geplaatst.
Om het weeshuis te steunen, wil ik een actie organiseren waarmee ik geld voor het weeshuis kan inzamelen. Als je een leuk idee hebt of als je een bijdrage wilt leveren op wat voor manier dan ook, dan hoor ik het graag!
Ik wil jullie bedanken voor het lezen van mijn verslagen en de skypegesprekken, telefoontjes, smsjes, emails en alle andere updates uit Nederland. Nu ga ik het studeren in Nederland weer oppakken, stagelopen binnen een nieuwe uitdagende stage-instelling en nagenieten van het afgelopen halfjaar. Misschien ga ik ook wel weer nieuwe reisplannen maken…
Tot snel!
Elianne
Hier is hij dan… Mijn allerlaatste blog over mijn stage op Sumatra!
Na ruim 21 uur vliegen werd ik op 24 januari door mijn familie (met spandoek en frikandel speciaal!) opgehaald van Schiphol.
De laatste weken in het weeshuis zijn heel snel voorbij gegaan. De weken na de vakantie gingen van start: de kinderen hadden weer veel huiswerk, de kerstversieringen werden opgeruimd, de huishoudelijke taken werden weer volgens vaste schema’s gedaan en de zusters hadden een hoop verplichtingen.
Op 14 januari was de stemming in het weeshuis anders dan normaal. Het was mijn allerlaatste dag. Daardoor waren de kinderen sacherijnig, verdrietig en zochten zij veel positieve en negatieve aandacht. Van meerdere (groepjes) kinderen kreeg ik die middag te horen dat er ‘s avond een afscheids-suprise-party zou zijn. Dat mocht ik natuurlijk niet weten, maar toch wilden de kinderen vertellen dat het een heel erg leuk feest zou gaan worden.
Die avond begon het feest met een feestelijke, uitgebreide maaltijd. Normaal aten we rijst met een stukje vis, maar die avond hadden we ook kip, noedels, krupuk en groente! De tafels werden in een U- vorm opgesteld en ook aten er meer zusters mee dan normaal.
Na het eten werd de ‘studiekamer’ omgetoverd tot feestzaal. Iedereen had voorafgaand aan het feest voor mij een lied, gebed dans of toespraak ingestudeerd. Die avond werd dit allemaal opgevoerd. Daarna hebben we gedanst, veel foto’s gemaakt en kregen de kinderen en ik afscheidscadeautjes. Sommige kinderen hadden cadeautjes voor mij geknutseld en anderen hadden cadeautjes gekocht. Zo ontzettend lief!
De volgende ochtend heb ik de kinderen uitgezwaaid voordat zij naar school gingen. Ook toen kreeg ik nog cadeaus die varieerden van zelfgemaakte kaarten tot kettingen, schriften en een pen. De zusters zaten al in de kerkdienst, die ik deze laatste keer maar oversloeg.
Toen de kinderen allemaal onderweg naar school waren en de kerkdienst afgelopen was, heb ik afscheid van de zusters genomen en werd ik met de auto opgehaald om voor mijn visum naar Medan te gaan. Daarna heb ik nog kleine week vakantie gevierd aan het Toba Meer. De allerlaatste dagen heb ik in Medan doorgebracht, in het hotel waar ik ruim twee weken zat toen ik visumproblemen had. Ook de eigenaren van dit hotel, twee ontzettend lieve mensen, vonden het lastig om afscheid van mij te nemen.
De laatste dagen in Medan heb ik souvenirs gekocht en heb ik hard aan mijn stageportfolio gewerkt. Het ware hele rare dagen. Op 23 januari, de dag van mijn vlucht, was ik bijna vergeten om mij online in te checken. Ik wilde echt nog niet weg. Op het allerlaatste moment heb ik mijn spullen pas ingepakt. Daar was ik nog mee bezig toen ik door Dedy en zijn broer Ewin werd opgehaald om naar het vliegveld te gaan.
Op het vliegveld in Medan bleek tijdens het inchecken mijn bagage iets zwaarder te zijn dan gepland, ruim 15 kilo. Gelukkig waren we op tijd en kon ik de zware spullen uit mijn koffer in mijn handbagage doen. Ook hadden Dedy en Ewin het geluk dat zij mijn shampoos, haarlak, mouse, haardmaskers en scheergel konden overnemen! Bij het inchecken werd hier door een medewerker van het vliegveld ontzettend moeilijk over gedaan, maar uiteindelijk hoefde ik niet extra te betalen. Op het vliegveld ontmoette ik Lara, die eerder die dag afscheid had genomen van Australië. Na even bijgepraat te hebben, namen Lara en ik afscheid van Dedy en Ewin en vertrokken we richting Jakarta.
Doordat onze eerste vlucht vertraging had, moesten we op Jakarta opschieten om onze volgende vlucht niet te missen. Gelukkig waren we op tijd. Lara en ik zaten achter een mevrouw met een huilend kind. Het vliegtuig bleek niet helemaal vol te zitten, waardoor ik van plek kon veranderen en dus een stoel bij de nooduitgang kreeg. Ook lagen er veel mensen languit over drie stoelen. De vlucht was dus super!
Nu ben ik alweer anderhalve week thuis. Het schakelen vind ik best lastig. De zon, de lieve mensen, de armoede, het lekkere eten, de gastvrijheid en natuurlijk het zorgen voor de kinderen in het weeshuis mis ik ontzettend. Ook is het wennen: het is hier koud en nat, het autorijden gebeurt zonder een heleboel getoeter, de ‘Nederlandse’ luxe is confronterend en mensen in Nederland komen overal op tijd. Ook word ik nog steeds elke nacht wakker, als het in Indonesië tijd is om op te staan.
De grote verschillen tussen het arme Indonesië en het rijke Nederland begin ik eigenlijk nu pas een plekje te geven. Het is echt bizar hoe de mensen in Indonesië met zo weinig zo gelukkig kunnen leven. Onder dit verslag heb ik een aantal foto’s van het dagelijks leven in het weeshuis geplaatst.
Om het weeshuis te steunen, wil ik een actie organiseren waarmee ik geld voor het weeshuis kan inzamelen. Als je een leuk idee hebt of als je een bijdrage wilt leveren op wat voor manier dan ook, dan hoor ik het graag!
Ik wil jullie bedanken voor het lezen van mijn verslagen en de skypegesprekken, telefoontjes, smsjes, emails en alle andere updates uit Nederland. Nu ga ik het studeren in Nederland weer oppakken, stagelopen binnen een nieuwe uitdagende stage-instelling en nagenieten van het afgelopen halfjaar. Misschien ga ik ook wel weer nieuwe reisplannen maken…
Tot snel!
Elianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
