Masalah-masalah di kantor imigrasi

Lieve allemaal,

Dit keer geen reisverslag vanuit het weeshuis in Pangururan, maar vanuit een hotel in Medan!

Maar daarover straks meer…

In het weeshuis gaat alles nog steeds goed! Matties en Laura hebben, na twee maanden vrijwilligerswerk gedaan te hebben, afscheid genomen. Zij hadden de kinderen, Ganda en mij mee uit eten genomen. Dat was leuk!

Ook heb ik in Pangururan twee ochtenden op een school meegekeken, een vrolijk, kleurrijk schuurtje met muurtekeningen. De kinderen op school waren niet ouder dan 4 jaar.

Rond 8 uur werd ik door Ganda, de huisvader van het weeshuis, op school afgezet. Op dat moment werden ook de leerlingen met de bus of door hun ouders naar school gebracht. Toen de bel ging, haastten de kinderen zich om zich in rijen op te stellen. Dit gebeurde op een grasveldje voor het gebouwtje. Daar vond, nadat ik mij kort had voorgesteld, een dagopening plaats. Er werd gedanst, gezongen en gebeden. Na de dagopening mochten de kinderen naar binnen. Toen de kinderen op hun plek zaten, kregen zij een stukje papier met daarop een tekeningetje van een varken. De juf vertelde mij dat de kinderen die dag het Engelse woord ‘pig’ zouden leren. Toen alle varkens waren uitgedeeld, moesten de kinderen het woord ‘pig’ onder het varken schrijven. Ook werden er een paar kleurpotloden uitgedeeld en moesten de kinderen het varken inkleuren. Er waren niet genoeg potloden voor alle kinderen en om dat te compenseren, werd er ook met Duplo gespeeld. Toen alle varkens waren ingekleurd en de juf bij ieder kind het varken had afgetekend, was het tijd om (uiteraard na het bidden, het danken en het zingen) te eten en te drinken. De kinderen hadden zelf koekjes, rijst en water meegenomen. Pas als alles opgegeten was, mochten de kinderen buitenspelen. Tijdens het buitenspelen had ik een fotoshoot met de juffen, want die wilden maar al te graag met mij op de foto.

Na ongeveer een kwartiertje buitenspelen gingen de kinderen weer naar binnen. Er werd opnieuw gezongen, gedanst en gebeden. Daarna werden de kinderen weer opgehaald en naar huis gebracht.

De volgende ochtend vond precies hetzelfde programma plaats, maar in plaats van het woord ‘pig’ leerden de kinderen het (Engelse) woord ‘cow’.



Nu het verhaal over Medan!

Vorige week donderdag ben ik met Ganda naar Medan gegaan, om voor het eerst mijn visum te verlengen. Die ochtend stapten we om 6 uur in de auto, want het zou een lange rit worden: 6/7 uur rijden.

Na de lange rit moesten Ganda en ik in het immigratiekantoor in de wachtkamer, op de vieze en gare stoelen, plaatsnemen. Ganda gaf mijn paspoort aan een medewerker en liep daarna weg. Ik had geen idee wat hij toen ging doen. Ongeveer 10 minuten later werd mijn naam omgeroepen en moest ik naar de balie komen. De man achter de balie keek mij streng aan en zei toen: Masalah -masalah… Ook wel: problemen. Hij vroeg toen: “Dimanakah sponsor anda?” (waar is uw sponsor?) Er bleek een probleem te zijn dat met Ganda besproken moest worden. Ik vertelde die man heel vriendelijk dat mijn sponsor eventjes naar de wc was gegaan en ieder moment terug kon komen. De man achter de balie gaf een knikje. Daarna vroeg ik hem of hij mij alvast kon vertellen wat er precies aan de hand was. De medewerker van het immigratiekantoor antwoordde toen kort: “Overstay, empat hari” (Overstay, vier dagen). Ik snapte er totaal niks van, want in mijn paspoort stond dat mijn visum pas op 20 oktober af zou lopen. De man achter de balie bevestigde dat er 20 oktober als afloopdatum op mijn visum staat, maar hij zei ook dat 20 oktober niet de juiste datum bleek te zijn. Lekker onduidelijk en echt Indonesisch dus.

Toen Ganda terugkwam, zei ik tegen hem dat er een probleem was en dat hij bij de balie om meer informatie moest vragen. De meneer achter de balie legde daar nog een keer uit dat ik illegaal in Indonesië ben en dus een probleem heb. Ook werd er verteld dat ik afgelopen dinsdag weer naar het bureau zou moeten komen, om een verklaring af te leggen over deze illegale periode. Er werd mij verteld dat ik in ieder geval tot dinsdag, en misschien zelfs langer, in Medan zou moeten blijven.

Toen Ganda en ik weer buiten voor het immigratiekantoor stonden, zei Ganda tegen mij dat hij terug naar het weeshuis zou gaan. Ik zou een taxi moeten bellen die mij naar een hotel zou brengen. Op dat moment had ik het helemaal gehad en belde ik Dedy op. Gelukkig was Dedy bereid om mij op te halen en naar een hotel te brengen. Tegen Ganda had ik gezegd dat hij bij mij moest blijven totdat Dedy mij kwam ophalen. Hartje Medan is namelijk niet echt een plek waar ik graag alleen rondloop.

Afgelopen dinsdag ben ik met Dedy weer naar het immigratiekantoor gegaan. Ganda is in het weeshuis gebleven. Dedy haalde mij die ochtend, met de scooter, op. Het zou iets langer dan een halfuurtje rijden zijn, voor Indonesische begrippen dus een kort ritje!

Het verkeer in Medan is een gigantische chaos. Er zijn geen verkeersregels. Op sommige kruispunten staat wel een stoplicht, maar er is bijna niemand die de moeite neemt om voor het rode licht te stoppen. Voordat we vertrokken, moest ik van Dedy een dik vest aantrekken, mijn capuchon opdoen, daar overheen mijn helm opzetten en zorgen dat er geen haar onder mijn helm vandaan kwam. Medan is namelijk een gevaarlijke stad, zeker voor mij als buitenlander. Zelfs toen ik helemaal ingepakt was, kreeg ik onderweg een heleboel vervelende aandacht. Gelukkig bracht Dedy mij probleemloos naar het immigratiekantoor, waar we weer in de wachtkamer plaats moesten nemen.

Toen we iets langer dan een uur in de snikhete ‘wachtkamer’ van het immigratiekantoor zaten,was het eindelijk tijd voor het interview. Het interview ging over mij, maar het gesprek werd vooral met Dedy gevoerd. Het grootste deel van het gesprek kon ik volgen, maar dat liet ik maar niet merken. Er werden een heleboel rare vragen gesteld. Er werd bijvoorbeeld gevraagd hoeveel woorden Engels ik spreek, hoeveel Indonesische zinnen ik kan maken en wat ik lekker eten vind.

Na het interview moesten Dedy en ik weer plaatsnemen in die verschrikkelijke wachtkamer en ook opnieuw lang wachten. Ook moest ik een paar formulieren ondertekenen. Na het wachten werd mij verteld dat ik donderdag terug zou moeten komen om de boete van mijn overstay en de kosten van de verlenging van het visum te betalen.

Vanmorgen, donderdagochtend, zijn Dedy en ik weer met de scooter naar het immigratiebureau gegaan. Voordat we een bonnetje kregen met de bedragen die ik zou moeten betalen, hebben we weer een uur in dé wachtkamer gezeten. Het betalen zelf was gelukkig wel binnen een paar minuten geregeld.

Na de betaling moesten we weer wachten. Eigenlijk was het niet de bedoeling dat ik diezelfde dag mijn paspoort inleverde zodat het nieuwe visum geregeld kon worden, maar uiteindelijk is dit toch (door als een echte Indonesiër te onderhandelen) gelukt. Het paspoort met een nieuw visum zou ik over een paar dagen kunnen ophalen. Ik wist toen nog niet dat ik morgen, vrijdag, weer naar het kantoor moet komen. Er moet namelijk een foto gemaakt worden. Het was niet mogelijk om dat eerder te doen. Ik hoop dat ik mijn paspoort, met nieuw visum, morgen gelijk mee terug kan nemen.


De afgelopen week heb ik in een guesthouse in Medan gewoond. De hoteleigenaren, een Indonesisch stel, zijn ontzettend lief en doen echt alles om het mij naar mijn zin te maken. Iedere ochtend krijg ik een ontbijt op bed en iedere middag en avond vragen zij mij wat ik wil eten. Dat eten wordt dan voor mij besteld.

Ook probeer ik hier een beetje te ontstressen. De afgelopen weken ben ik heel hard opzoek gegaan naar een nieuwe stageorganisatie, omdat ik binnen Sitinoraiti niet al mijn stagecompetenties kan behalen. Ook hierin zie ik de Indonesische onderhandelingscultuur terug. Vorige week heb ik bijvoorbeeld met een vrouw gesproken. Zij wilde best nieuwe stageplaats voor mij regelen, maar wel alleen als ik haar tot eind januari zou helpen met haar landbouwbedrijf. Niet echt ideaal dus.

Op dit moment wacht ik op de KFC bezorger. De nasi sla ik vanavond een keertje over. Ik blijf in Medan totdat mijn ouders op Sumatra aankomen, dat begint nu echt op te schieten! Maar nu eerst nog eventjes genieten van het leven hier in Medan...


Groetjes,

Elianne