Minggu-minggu pertama!

Lieve allemaal,

Eindelijk een berichtje vanaf Sumatra! Doordat de stroom hier vaak uitvalt, kon ik deze blog niet eerder plaatsen.

Ik ben nu al 3,5 week in Indonesië, de tijd vliegt! De eerste twee weken heb ik met klasgenoot Lara vakantie gevierd. Na de vakantie vloog Lara naar Australië, om daar (ook) stage te lopen.

Op 13 augustus werd ik door mijn ouders, broer, zus en vriendin Vera uitgezwaaid op Schiphol. Het afscheid op Schiphol vond ik lastig, veel lastiger dan ik me van te voren voorgesteld had. Nadat Lara en ik door de douane waren, was ik weer heel enthousiast. Eindelijk begon het avontuur waar ik al maanden naar uitgekeken had!

Eenmaal in het vliegtuig dacht ik dat ik de perfecte plekken had uitgekozen. Mijn benen kon ik in het gangpad leggen en het was lekker rustig, omdat er geen stoelen naast ons stonden. Al snel bleek dat ik naast het stewardessenhok zat en dus een verschrikkelijke plek had. Mijn benen kon ik niet in het gangpad leggen (in het eerste halfuur had ik al iemand laten struikelen) en ik zat voor de wc. Niet echt rustig dus. Continu waren er mensen of stewardessenkarretjes die tegen mijn stoel botsten. Gelukkig waren er wel leuke films!

Het voelde super fijn om na een lange vlucht (met overstap in Jakarta) in Medan aan te komen. Voor mij voelde het een beetje als thuiskomen. De bagage kwam al snel en Dedy, onze chauffeur en goede vriend, stond ons (met spekkoek en sarongs!) op te wachten. Voordat we naar Bukit Lawang reden, hebben we een stop gemaakt bij de Mac Donalds, want Laar had daar ontzettend veel zin in.
Onderweg hebben we ook een Indonesische simkaart met beltegoed gekocht. Op mijn oude telefoonnummer ben ik dus niet meer bereikbaar!

Tijdens de vakantie heb ik heel erg genoten van de mooie natuur, de lieve mensen en de grote cultuurverschillen met Nederland. In een paar dagen tijd hebben we ontzettend veel gezien en gedaan. We hebben een jungletocht gemaakt, geraft, bij de lokale bevolking gegeten en geslapen, scooters gehuurd, weeshuizen bezocht, gezwommen in de hotsprings, gewinkeld op de lokale markten, bij Indonesische warungs gegeten, een vulkaan beklommen, paardgereden, tempels bezocht, fruit geplukt en we zijn gekust door een vriend van vorig jaar: Theo de olifant. Ook zijn we te gast geweest op een Indonesische bruiloft. Voor mij was de bruiloft het toppunt van de vakantie.

De bruiloft was een ontzettend groot feest, heel anders dan wij in Nederland gewend zijn. Onderweg naar de bruiloft hadden Lara en ik een handdoek gekocht, om het bruidspaar cadeau te geven. Op de bruiloft waren een heleboel gasten die ons wat te eten voorschotelden en ook iedereen wilde met ons op de foto. Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik de fotosessies niet zo fijn vond, want door onze komst werd het bruidspaar weggecijferd. Na een heleboel fotosessies moest het bruidspaar het podium verlaten, om zo plaats te maken voor de gasten die ook met ons op de foto wilden. Dat ging mij wat te ver. De gasten begrepen dit gelukkig en lieten ons met rust. De rest van de avond heb ik met de kinderen doorgebracht. Zij wilden mij heel graag nieuwe Indonesische woorden leren. Na de Indonesische les gingen we in een kring zitten en hebben we klapspelletjes gespeeld. Dat was heel erg leuk! Die nacht hebben we bij familie van de bruid geslapen, in een huis dat op de sawa stond. Het was daar heel stil en ontzettend mooi! De volgende ochtend hebben we ontbeten met nasi goreng en gingen we het dorp bekijken. In mijn rugzak had ik een paar zakjes loomelastiekjes. De kinderen in het dorp heb ik die middag leren loomen, dat was een heel groot succes!

Nu woon ik al 1,5 week bij Sitinoraiti. Het is heel leuk om hier eindelijk te zijn. De kinderen zijn ontzettend lief en zorgzaam. De kids zijn tussen de 12 en 18 jaar oud en zitten dus allemaal in de puberleeftijd. Ik heb hier mijn eigen kamertje, met daarin een bed, een kast en mijn trollie, die ik omgetoverd heb tot nachtkastje. Vanuit mijn raam heb ik heel mooi uitzicht op het Tobameer.

Het weeshuis is voor de kinderen, maar wordt voor een groot deel ook door de kinderen gerund. De kinderen hebben hier, vergeleken met de kinderen in Nederland, veel huishoudelijke taken. Deze taken doen de kinderen zonder te klagen of te zuchten. Iedere dag laat ik de kinderen weten dat ik het geen probleem vind om een paar taken van hen over te nemen, maar dan laten zij mij weten dat dat niet de bedoeling is. De eerste dag had ik mijn vakantiekleding gewassen en buiten gehangen om te laten drogen. Toen ik een paar uur later in mijn kamer kwam, hadden de kinderen mijn was afgehaald, gestreken en opgevouwen op mijn bed gelegd. Toen voelde ik me wel een beetje schuldig.

De kinderen staan iedere dag voor vijven op om klusjes in huis te doen. Ze willen niet dat ik hen daarbij help. Mijn wekker gaat daarom om 6 uur. Dan kan ik tegelijkertijd met de kinderen ontbijten en kan ik hen uitzwaaien voordat zij naar school gaan. Ook het uitzwaaien gaat hier anders dan in Nederland. Hier geven de kinderen mij een hand, die zij vervolgens tegen het voorhoofd leggen. Daarna leggen zij hun hand op hun hart. Ook ik leg mijn hand dan op mijn hart.

Als de kinderen naar school zijn, heb ik tijd voor mijzelf. Meestal check ik dan even mijn mail en leer ik Bahasa Indonesia. Om 1 uur druppelen de kinderen één voor één weer binnen en begroeten mij op dezelfde manier als dat zij mij die ochtend gedag hebben gezegd. Daarna is het etenstijd. Na het eten moeten er weer klusjes gedaan worden, zoals afwassen, dweilen, vegen of de vijver schoonmaken. Als de klusjes gedaan zijn, hebben de kinderen tijd voor zichzelf. Dan gaan we wat leuks doen. De kinderen zijn erg dol op het loomen en hebben voor zichzelf en voor vriendinnen al een heleboel armbandjes gemaakt! Ook de jongens zijn druk in de weer met de loombandjes. De kinderen hebben vrije tijd totdat het tijd is voor het avondeten. Na het avondeten is het waktu belajar: studietijd. Vaak vinden de kinderen het huiswerk lastig. Als de kinderen geen hulp nodig hebben, leer ik nog even Bahasa Indonesia. Daarna is het bedtijd: waktu tidur.

De kinderen gaan hier ook op zaterdag naar school. De zaterdag is het wel een beetje een feestdag, want dan mag de televisie aan. Een extraatje dus! Soms vraag ik mij af hoe de kinderen de programma’s kunnen volgen, want er is slecht ontvangst en het beeld is vooral roze gekleurd. Ook valt de ondertiteling buiten het beeld. Vorige week hebben we Harry Potter gekeken. Dat duurde wel even, want na 10 minuten film was er een reclameblok dat 7 minuten duurde. De kinderen vermaken zich in ieder geval prima achter de televisie! Vanavond verras ik hen met de film Rapunzel, die ik op mijn laptop heb staan.

Op zondag gaan we naar de kerk. De kerk is eigenlijk een klein zaaltje met daarin blauwe, plastic stoeltjes. De gemeenteleden zijn hier erg enthousiast. Er wordt tijdens de dienst veel gezongen, geklapt en gedanst. Afgelopen zondag werd er ook een lootje getrokken met daarop de titel van het lied dat gezongen zou worden. Naast de gemeenteleden, waren ook de dominees enthousiast. Zij spraken zo hard en snel dat het met mijn Indonesisch niet te volgen was. Tijdens de kerkdienst reageert de gemeente op dat wat de dominee hen vertelt. Er ontstaan daardoor korte gesprekjes tussen de dominee en de gemeenteleden. De kerkdiensten zijn hier in ieder geval bijzondere ervaringen, die ook lang duren.

Ik ben niet de enige Nederlander bij Sitinoraiti. Matties en Laura doen hier twee maanden vrijwilligerswerk. De eerste week hebben zij mij geholpen met het inburgeren, super fijn dus! Ook is het heel fijn dat ik alles met hen kan bespreken. We lachen veel met elkaar. Op dit moment zijn zij een weekje weg om het visum te verlengen. Mijn visum loopt in oktober pas af.

Af en toe is vind ik het lastig om te schakelen tussen de Nederlandse en Indonesische cultuur. Vorige week, toen de kinderen aan het loomen waren, viel het mij bijvoorbeeld op dat één van de meiden erg stil was. Ik vroeg haar of alles wel goed ging, maar ik kreeg geen antwoord. Toen stelde ik voor om even met haar langs het meer te gaan lopen. Tijdens het wandelen stond zij plotseling stil en zag ik dat zij eerder die dag in het zand een groot hart getekend had. Na even met haar gepraat te hebben, bleek dat zij haar familie mist. Ze begon te huilen. Toen ik haar later voorstelde om een dagboek bij te houden, vertelde zij mij dat zij dit al deed en dat het haar hielp om haar emoties op een rijtje te zetten. We hebben bloemen geplukt, die we vervolgens bij het hart hebben gelegd. Uit mijn kamer haalde ik papier en kleurpotloden en heb haar buiten even laten tekenen. Ze tekende het Tobameer met de bergen. Op een berg had ze een weg naar de hemel getekend. Dat vond ik zo mooi! Ook hebben we samen vanaf mijn mp3 speler muziek geluisterd. Vervolgens gingen wij, samen met Matties, Laura en de andere kinderen, in het meer zwemmen. Daarna ging het gelukkig beter.
Die avond, toen de kinderen allemaal al op bed lagen, zat hetzelfde meisje weer te huilen. Ze was heel erg overstuur en ik wist niet zo goed wat ik moest doen. De begeleiders van Sitinoraiti waren niet thuis. Het meisje wilde niet slapen, ik begreep niet goed waarom niet. Toen ik haar vroeg of ze bij mij op de kamer wilde slapen begon ze harder te huilen, dat wilde ze heel graag. Ze heeft haar kussen en deken gepakt en heeft die nacht op een matras naast mijn bed geslapen. In eerste instantie dacht ik dat ik goed gehandeld had, want het meisje voelde zich de volgende dag stukken beter. Pas later ontdekte ik dat het in de Indonesische cultuur niet gebruikelijk is om over gevoelens te praten en dat het vanuit de Indonesische cultuur ook niet zo’n handige actie was geweest om het meisje bij mij op de kamer te laten slapen. In ieder geval was deze situatie een goed leerpunt voor een volgende keer!

Vanaf volgende week mag ik meekijken op een school, spannend! Ik ben heel erg benieuwd naar wat ik hier tegen zal komen.

Tot nu toe gaat alles goed hier. Ik geniet heel erg! Het Indonesisch spreken gaat steeds beter, want elke dag oefen ik met de kinderen.

Ik hoop dat in Nederland ook alles goed gaat!
In ieder geval wil ik jullie heel erg bedanken voor jullie bijdragen aan Sitinoraiti! Echt geweldig!!

Sampai jumpa lagi!

Groetjes,
Elianne